Όταν ο Μανιτάκης γίνεται… Μανιαδάκης!

(Δημοσιεύθηκε στο «Πριν», στις 25 Νοεμβρίου 2012)

Τι άλλο μπορεί να χωρέσει ή να ανεχθεί η… διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «Αριστερά»; Πόσες ακόμη διασταλμένες κόρες ματιών έκπληκτων ανθρώπων (εκτός αν τα συνηθίσαμε ήδη όλα, όλοι) θα «υποδεχθούν» τα επόμενα θαυμαστά έργα του ΔΗΜΑΡόφρωνα υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης;

Πόσες βουτιές πρέπει να κάνει αυτός ο… άνθρωπος- σύμβολο στο βούρκο της αθλιέστερης καθεστωτικής πολιτικής, προτού αποχωριστεί τον τίτλο του «αριστερού»; Έφθασε στο σημείο να απειλήσει (με εγκύκλιο, παρακαλώ- επισήμως!) ότι θα ρίξει στο λάκκο της διαθεσιμότητας όλους τους υπαλλήλους αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ακόμη και όσους εξαιρούνται από τις (προ)γραφές του Μεσοπρόθεσμου, για να αναγκάσει τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους Δήμους να του στείλουν τα στοιχεία των… κατα(γ)ραμένων.

Εν ολίγοις, προειδοποίησε όσους αρνούνται να «δώσουν ονόματα» ότι θα καταφύγει στην «ομαδική τιμωρία» (ως γνωστόν, για όσο χρόνο τίθεται κάποιος σε διαθεσιμότητα θα χάνει το 25% του μισθού του) . Ούτε καν την ομαδική τιμωρία των απείθαρχων υπηρεσιών. Την ομαδική τιμωρία των μη καταδιδόμενων!

Ποιους συνειρμούς προκαλεί αυτό; Μπορείτε να απαντήσετε επιλέγοντας ιστορικές περιόδους, πρακτικές συνυφασμένες με συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις, κλπ. Το συμπέρασμα δείχνει αναπόφευκτο… Στην εποχή του Μνημονίου και των δόσεων, η σημασία των καταδόσεων οδηγεί την «υπεύθυνη Αριστερά» στην υιοθέτηση… αξέχαστων παραδόσεων! Μας έπρηξαν τα συκώτια με «τα δύο άκρα» για να δούμε τελικά, τι; Τον «ήπιο μεταρρυθμιστή» Μανιτάκη να γίνεται Μανιαδάκης!

Τι έπεται βρε λεβέντες της ΔΗΜΑΡ, έπειτα από αυτό το «δώστε μου αυτούς που θέλω για να μην κάψω όλο το χωριό»; Ρετσινόλαδο; Μήπως να επαναφέρει η τρόικα την ιδέα της εκκένωσης των αραιοκατοικημένων νησιών, ώστε να εκτοπίζει ο Μάνι- Μάνι (εκ του Μανιτάκης- Μανιαδάκης) τους απείθαρχους; Γίνεται, ξέρετε και ωραίος ύμνος: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα; / Γιατί εξόρισε ο Αντώνης των ΟΤΑ την κάθε λέρα»…

Παρακαλούμε, μόνο, μην ακούσουμε τον κωμικοτραγικό αντίλογο πως ο… πεφωτισμένος υπουργός απείλησε μεν με «ομαδική τιμωρία», αλλά πιθανότατα «μπλοφάροντας». Όχι μόνο διότι το αδίστακτο είναι ένας κατήφορος που ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πού τραβάει, αλλά επειδή (το σπουδαιότερο) η καθεστωτική τρομοκρατία ακόμη στην περίπτωση της «μπλόφας» παραμένει πάντοτε τρομοκρατία. Όπως ακριβώς η εικονική εκτέλεση είναι ψυχολογικό βασανιστήριο, όπως ακριβώς παραμένει απόπειρα ληστείας αυτή που γίνεται με ψεύτικο όπλο.

Αυτή είναι, τελικά, η μεγάλη προσφορά του … υπουργού- καμαριού της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά: Δεν θέτει απλώς την υπογραφή του «αριστερού» (δυστυχώς, υπάρχει ακόμη κόσμος που θεωρεί Αριστερά το μνημονιακό ιερατείο του κυρ -Φώτη) στις… δέουσες πολιτικές αποφάσεις, αλλά επιπλέον πρωτοστατεί – δεν συναινεί- στην επιβολή ανατριχιαστικής μεθοδολογίας! Αύριο – μεθαύριο ο Άδωνις ή ο Βορίδης θα έχουν έτοιμο το «οπλοστάσιο». Εάν το ετοίμαζαν, σήμερα, οι ίδιοι, όλο και κάποια διαμαρτυρία θα ακουγόταν…

Είναι λοιπόν αυθεντικό το μαστίγιο που κρατά ο υπουργός κι εξόφθαλμα ψεύτικο το καρότο του. Σαν τα πλέον κακοφτιαγμένα από εκείνα τα ξύλινα φρούτα ή λαχανικά που τοποθετούνται ενίοτε σε διακοσμητικές φρουτιέρες.

«Εγώ αυθαίρετα δεν απολύω», λέει ο άνθρωπος που ανέλαβε να υλοποιήσει τη μνημονιακή εντολή των απολύσεων στο Δημόσιο, την οποία άλλωστε ο ίδιος έχει υπογραμμίσει με δηλώσεις του στο παρελθόν. Προφανώς, η έμφαση δίνεται στο «αυθαίρετα»… Λες και δεν υπάρχουν τρόποι να «τεκμηριωθεί» η σχετική «ανάγκη», εκ των υστέρων. Διότι εκ των προτέρων, σιγά μην περίσσευε χρόνος ή πολιτικά περιθώρια για να τηρηθούν προσχήματα «αποφυγής αυθαιρεσιών», ή για να βρεθούν στοιχειώδεις, επιφάσεις «θεσμικής αρτιότητας», τις οποίες θα αναζητούσε σε άλλες, «φυσιολογικές» εποχές, κάποια άλλη, «φυσιολογική» αστική κυβέρνηση.

Δια χειρός του, η τρόικα εσωτερικού δεν έριξε μόνο ανθρώπους στην απόχη της διαθεσιμότητας. Το έπραξε λες κι έκανε… κλήρωση! Με κριτήρια ( «ΔΕ», αναλογίες προσωπικού) που ουδόλως αφορούν την προσφορά τους στους εργασιακούς τους τομείς. Δίχως καν να προσποιηθεί ότι ανιχνεύει τις σχετικές παραμέτρους. Χωρίς καν να έχει συντάξει τα περιβόητα οργανογράμματα – έτσι, για τα μάτια του κόσμου, βρε αδελφέ. Κι έπειτα από αυτό το «αποφασίζομεν ως τρόικα εξωτερικού και διατάσσομεν ως τρόικα εσωτερικού», ο υπουργός θυμάται την έννοια «αυθαιρεσία»! Τόση υποκρισία…

Τι έπεται; Πιθανότατα στο πρώτο «κύμα» των διαθεσιμοτήτων θα ληφθεί μέριμνα, ώστε να γίνουν μετατάξεις και να σκεφτεί πολύς κόσμος πως τουλάχιστον αποφεύγονται οι απολύσεις, που αργότερα θα συρρεύσουν … Ο υπουργός ενδέχεται να παριστάνει τον Σίντλερ, απαιτώντας ίσως και ευγνωμοσύνη που δεν πήγαν όλοι στα «κρεματόρια»…

Κατά μια ωραία σύμπτωση, ο ΔΗΜΑΡίτης Γιάννης Πανούσης είναι αυτός που κάποτε εκστόμισε: «Αν σας πει κάποιος ότι είναι αριστερός, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;». Η ΔΗΜΑΡ, υποτίθεται ότι μπήκε στην κυβέρνηση ως «αντιμνημονιακή συνιστώσα» και θα βγει (ίσως την ώρα που θα βγει και η ψυχή της κυβέρνησης) με άλλη αποκωδικοποίηση των αρχικών της: ΔΗΜΑΡ, ίσον Δημιουργία Μανιαδάκηδων Αριστεράς… Όσο να πεις, είναι κι αυτή μια «μεταρρύθμιση»!

 

Posted in: Γενικά