Άκου υπαλληλάκο

Γράφει ο Ριρίκος Μαλατέστας.

 

Με φοβίζεις υπαλληλάκο.

Με τρομάζεις. Σε βλέπω στους εφιάλτες μου υπαλληλάκο.

Την ίδια στιγμή που σε υπερασπίζομαι, την ίδια στιγμή που παλεύω δίπλα σου για τα δικαιώματά σου, την ίδια στιγμή με τρομάζεις.

Την ίδια στιγμή που σε θαυμάζω για την αγωνιστικότητά σου, για τις διεκδικήσεις σου, που συμμερίζομαι τους πόνους σου και την αγωνία σου να επιβιώσεις μέσα σε ένα τόσο απάνθρωπο καθεστώς, την ίδια στιγμή με φοβίζει η άγνοιά σου και η ετοιμότητά σου να παραδοθείς αμαχητί σε όποιον σου υπόσχεται αίμα, κρεμάλες και μια χώρα καθαρή από μετανάστες.

Με φοβίζει ο αποπροσανατολισμός σου υπαλληλάκο.

Με φοβίζει που δεν ξέρεις ποιος είναι δίπλα σου και ποιος απέναντί σου.

Δεν ξέρεις υπαλληλάκο ότι είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα αυτό που σου κλέβει τη ζωή; Δεν ξέρεις ότι είναι οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις αυτές που σου παίρνουν τη δουλειά; Δεν ξέρεις ότι είναι η κυβέρνηση αυτή που σου κόβει το μισθό; Δεν ξέρεις ότι είναι η τρόικα αυτή που σου κλείνει τα σχολεία και τα νοσοκομεία;

Νομίζεις ότι είναι οι πιο αδύναμοι, οι πιο δυστυχισμένοι από σένα αυτοί που ευθύνονται για τη δική σου αδυναμία και δυστυχία.

Δεν βλέπεις μπροστά σου υπαλληλάκο. Σε έχουν μάθει να κοιτάς πίσω σου και να φοβάσαι τη σκιά σου.

Είσαι γονατιστός υπαλληλάκο. Και κατηγορείς αυτούς που είναι στο χώμα ότι αυτοί δε σε αφήνουν να σταθείς όρθιος. Όμως έχεις μάθει να είσαι μια ζωή γονατιστός.

Σε έχουν μάθει να σέρνεσαι, να κερδίζεις «προνόμια» όταν κάθεσαι ήσυχος, να συνομιλείς με σκυμμένο το κεφάλι με τους «ανώτερούς» σου, να μη φέρνεις αντιρρήσεις, να μην υπερασπίζεσαι τους αδύναμους.

Δεν ξέρεις τι είναι αλληλεγγύη υπαλληλάκο.

Δεν έχεις μάθει ότι όταν κάποιον τον έχει ξαπλώσει κάτω η εξουσία, εσύ πρέπει να του δίνεις το χέρι.

Δεν έχεις μάθει ότι όταν κάποιον τον χτυπάνε τα κλομπ των μπάτσων εσύ πρέπει να μπαίνεις μπροστά.

Δεν έχεις διαβάσει ποτέ σου Μπρεχτ, Σινόπουλο, Κατσαρό και Άντζελα Ντέιβις υπαλληλάκο. Και τώρα ακούς Τράγκα και βλέπεις Κόντρα και Λαζόπουλο. Και νομίζεις ότι τα λένε καλά. Επιτέλους, λες, κάποιος έπρεπε να τα πει.

Και τώρα ακούς στις ειδήσεις να φωνάζουν οι δημοσιογράφοι των πενταψήφιων μισθών ότι έχει παραγίνει η κατάσταση με τους μετανάστες στην Αθήνα και πρέπει κάτι να τους κάνουμε. Και σου φαίνεται σωστό. Και δε σου κάνει εντύπωση ότι λίγες μέρες πριν τις εκλογές έχουν σταματήσει όλοι να μιλάνε για το μνημόνιο, τους μισθούς και τις απολύσεις. Και δε σου κάνει εντύπωση ότι πίσω από τις εξαγγελίες για τον «καλλωπισμό» του κέντρου της Αθήνας βρίσκεται το Ίδρυμα Ωνάση που θα καλύψει λέει όλες τις δαπάνες για την ανάπλαση.

Και βλέπεις ρεπορτάζ με περιπολικά να κυνηγάνε ανθρώπους που η πείνα και ο πόλεμος τους οδήγησε από την Καμπούλ στα Πατήσια και λες επιτέλους! Να καθαρίσει λίγο η Αθήνα από τους βρωμιάρηδες. Και δε σκέφτεσαι ότι την πείνα και τον πόλεμο και τη βρώμα εσύ τους την επέβαλες. Γιατί στο σχολείο δε σου έμαθαν ποτέ πώς πραγματικά λειτουργεί αυτός ο ρημαδοκόσμος. Γιατί μετά το σχολείο έμαθες να διαβάζεις αθλητικές εφημερίδες και γιατί τα βιβλία σε κουράζουν. Γιατί νομίζεις ότι οι φυλλάδες που παίρνεις από τα σταντ έξω από το μετρό και οι ειδήσεις των 8 είναι ενημέρωση.

Και ακούς να μιλάνε για «κέντρα φιλοξενίας» και σου αρέσει. Γιατί ο όρος «στρατόπεδα συγκέντρωσης» σου φαίνεται υπερβολικός και ξένος. Γιατί δε θέλεις τους ξένους στη γειτονιά σου, αλλά δεν θέλεις και να τους σκοτώσεις. Θέλεις να γίνουν όλα σωστά και νοικοκυρεμένα. Και πιστεύεις ότι τα παλιά στρατόπεδα είναι μια καλή λύση. Γιατί στο κάτω-κάτω και αυτοί άνθρωποι είναι, ψυχές έχουν. Πρέπει να βρεθεί η καλύτερη λύση. Δεν πάει το μυαλό σου σε αυτές τις στενάχωρες ταινίες για το γκέτο της Βαρσοβίας και στα στρατόπεδα στο Νταχάου και το Μαουντχάουζεν, που όταν τις πετυχαίνεις στο ζάπινγκ αλλάζεις κανάλι. Γιατί φτάνει πια με αυτή την προπαγάνδα των Εβραίων. Γιατί έχεις ξεχάσει τι θα πει φασισμός και ας τον βλέπεις καθημερινά μπροστά στα μάτια σου. Και ας τον δυναμώνεις με τη σιωπή σου.

Και έχεις σιχαθεί πια να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στη Βουλή. Έχεις σιχαθεί πια να μη γίνεται τίποτα για σένα και να μην τιμωρείται ποτέ κανένας. Και σου είπαν ότι η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις και χάρηκες κρυφά. Σου είπαν ότι ο Καμμένος είναι ανεξάρτητος και αντιμνημονιακός και το πίστεψες. Σου είπαν ότι ο Καρατζαφέρης δεν είναι ακροδεξιός, αλλά πατριώτης και δεν είπες όχι. Σου είπαν να δώσουμε μια ευκαιρία στον Σαμαρά, και κάπου μέσα σου το σκέφτεσαι. Και συζητάς στους διαδρόμους του υπουργείου και πριν τις συνελεύσεις: «Γιατί όχι; Γιατί να μην ψηφίσω Χρυσή Αυγή; Έλληνες είναι και αυτοί. Ας δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο ρε παιδιά, έλεος πια με τους ίδιους». Και χαίρεσαι μέσα σου γιατί εσένα δε θα σε κάνει ό,τι θέλει το σύστημα. Εσύ την ψήφο σου θα τη δώσεις εκεί που θες εσύ. Σε αυτούς που πιστεύεις ότι θα ωφελήσουν την πατρίδα. Και δεν σου έχουν πει ποτέ πώς ανέβηκε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι στην εξουσία. Και δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εθνικοσοσιαλισμός. Και ονειρεύεσαι εθνικές δόξες και μεγάλες ιδέες. Και βλέπεις την ταινία για τους 300 του Λεωνίδα και δακρύζεις. Γιατί εσύ είσαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

Και δεν έψαξες ποτέ τι έγινε στο Δίστομο και στην Κοκκινιά. Και δεν έμαθες το ρόλο των Ελλήνων σε όλες τις σφαγές της κατοχής. Δεν έμαθες ποτέ σου ότι αυτοί οι προδότες και οι δολοφόνοι αμνηστεύτηκαν μαζικά μετά τον πόλεμο. Δεν έμαθες ότι αυτοί είναι που στελέχωσαν όλες τις κρατικές υπηρεσίες. Αυτοί είναι οι πρόγονοί σου υπαλληλάκο. Όχι αυτοί που έζησαν στην αρχαία Αθήνα και την αρχαία Σπάρτη, αλλά αυτοί που έγιναν κλητήρες και μπάτσοι και στρατιωτικοί και διευθυντές και ταξιτζήδες και περιπτεράδες. Αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αυτοί που εξόντωσαν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, ήταν οι ίδιοι που μετά σκότωναν και εξόριζαν αριστερούς, ήταν οι ίδιοι που μετά έκαναν τη χούντα, ήταν οι ίδιοι που μετά πανηγύριζαν που ήρθε ο Καραμανλής, ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80 «για να βρει δουλειά η κόρη μου». Αυτοί είναι οι προκάτοχοί σου υπαλληλάκο. Όχι ο Αλκιβιάδης και ο Σόλων, ούτε ο Ρήγας και ο Κανάρης.

Και τώρα βλέπεις τους δολοφόνους Χρυσαυγίτες και τους θαυμάζεις για τις σημαίες και τις στολές τους. Και θέλεις να τους δεις να στέκονται λεβέντικα στη βουλή. Και δεν ξέρεις ότι πίσω από αυτούς είναι το ίδιο το σύστημα που πιστεύεις ότι θα καταψηφίσεις. Γιατί ποτέ δεν έχεις ακούσει τη φράση «Ο φασισμός είναι η έσχατη μορφή του καπιταλισμού». Γιατί δεν έχεις μάθει να αναγνωρίζεις το φασισμό όταν τον βλέπεις και γιατί δεν έμαθες ποτέ πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Και λες ότι αυτοί ναι, λένε κάτι διαφορετικό. Αυτοί μιλάνε για ιδανικά που έχουν ξεχαστεί από τα μεγάλα κόμματα και την αριστερά. Αυτοί μπορούν να αποκαταστήσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και είναι ικανοί να κάνουν κάτι για τη μάστιγα των μεταναστών.

Δε συνειδητοποιείς όμως ότι οι μετανάστες που τώρα βρίζεις είναι εικόνα από το μέλλον σου. Δε συνειδητοποιείς ότι τα παιδιά σου είναι οι νέοι Αλβανοί της Ευρώπης. Δε σου περνάει από το μυαλό ότι και εσύ σε λίγο καιρό μπορεί να πληρώνεις δουλεμπόρους για να σε περάσουν λαθραία στην Ιταλία. Και εσύ σε λίγο καιρό μπορεί να περιφέρεσαι με ένα καροτσάκι και να ψάχνεις για παλιοσίδερα. Και εσύ μπορεί να κοιμάσαι σε μια τρώγλη με άλλους δέκα. Και εσύ μπορεί να μην έχεις να πας για ένα καφέ και να περνάς τα βράδια σου σε μια πλατεία.

Και ποιους νομίζεις ότι θα κυνηγάνε τότε οι συμμορίες της αστυνομίας και των μαχαιροβγαλτών της Χρυσής Αυγής υπαλληλάκο;

 

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε βιαστικά, αγχωμένα. Όταν το έγραφα ήμουν σε σύγχυση. Με συγχύζει πια να ακούω παντού γύρω μου συναδέλφους να μιλάνε για τους βρωμερούς μετανάστες και τη Χρυσή Αυγή. Το κείμενο αυτό μπορεί να είναι αδέξιο, υπερβολικά επικριτικό, διδακτικό. Είναι όμως αποκύημα του φόβου μου. Φοβάμαι πια για το μέλλον μου. Φοβάμαι για το τι είναι ικανοί να κάνουν οι συνάδελφοί μου. Φοβάμαι για τη σιωπή και τη συγκατάθεσή τους απέναντι στους εγκληματίες νεοναζιστές. Είναι κάτι που δεν μπόρεσα να φιλτράρω και να ωραιοποιήσω.

Επίσης, ο τίτλος και η δομή του είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ «Άκου ανθρωπάκο» http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CF%87.)

Posted in: Απόψεις, Γενικά